|
เบี้ยตัวนี้แกะออกจากกรอบเก่าเดิมๆ ปกติเบี้ยแก้ของหลวงพ่อกุ่มจะอุดท้องเบี้ยด้วยเทียนหรือสีผึ้ง หลังจากท่านได้บรรจุของวิเศษลงไปในตัวเบี้ยแล้ว หากเบี้ยตัวใหนบรรจุปรอทลงไป จะอุดด้วยเทียนเพื่อกันปรอทหนีออกจากเบี้ยไปได้ ปัจจุบันเบี้ยของท่านหาดูได้ยากมากเมื่อเทียบกับเบี้ยของหลวงพ่อคำหรือหลวงพ่อนุ่มฯ
ประวัติหลวงพ่อกุ่ม พุทธิญาโณ
นามเดิมขณะที่ยังเป็นฆราวาส คือ กลุ่ม ตาดแจ่ม แต่ต่อมาได้เปลี่ยนนามสกุลเป็น เนตรทรงผล ชื่อบิดาและมารดา ประวัติเลือนลางสืบไม่แน่ชัด ชาตะเมื่อวันพุธ ที่ 2 มิถุนายน พ.ศ.2440 ตรงกับวันขึ้น 3 ค่ำ เดือน 7 ปีระกา เป็นคนพื้นเพอยู่ละแวกวัดฝาง อ.วิเศษชัยชาญ เหตุที่ได้ชื่อว่ากลุ่ม นั้นมาจากนิ้วชี้,กลาง,นางข้างซ้าย และนิ้วนางข้างขวาได้ปุกคล้ายลูกกลุ่มมาตั้งแต่กำเนิด รูปพรรณสันทัด ผิวดำขลับ อุปนิสัยเป็นคนใจกล้า ไม่ยอมคน หลวงพ่อกลุ่มเพียรศึกษาวิทยาอาคม ตั้งแต่เป็นฆราวาส โดยเฉพาะทางไสยดำและขาว ทั้งตำราผูกและตำราแก้กับหลายคณาจารย์ อาทิเช่น หลวงพ่อวัดประจำรัง ผู้ถ่ายทอดวิชาตะกรุดมนุษย์-ยักษ์ ที่เลื่องลือ, พระเทพมุณี วัดบางเหี้ย, พระครูขำ วัดไร่แตงโม ในโองการไหว้ครูประจำปีของ หลวงพ่อ ครูบาอาจารย์ท่านนับร้อย รวมถึงหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า และฆราวาสอีกหลายท่าน หลวงพ่อได้อุปสมบทที่วัดฝาง เนื่องด้วยเป็นผู้เรืองด้วยเวทย์วิทยาคม ท่านจึงมีศิษยานุศิษย์มากมาย จนทำให้วัดฝางสมัยนั้นเจริญรุ่่งเรือง ด้วยบารมีท่านตามไปด้วย (สมัยนั้นถนนไปวัดไม่มี หนทางไปวัดฝางได้โดยทางเรือกับเดินลัดเลาะคันนา) แต่หากพูดถึงวัดฝาง สมัยนั้นก็เปรียบได้เสมือนที่บำบัดทุกข์ของประชาชน ผู้คนที่เดือดร้อนไม่ว่าสารพัดโรค ทั้งโรคทางไสยศาสตร์ แพทย์แผนโบราณ ท่านสงเคราะห์โดยถ้วนทั่ว
หลวงพ่อกลุ่มได้ล้มป่วยด้วยโรคทางเดินหายใจ ทำให้ไอบ่อย ตลอดจนเวลาในการจำวัดแทบไม่มี เพราะผู้คนเดือดร้อนมาขอความช่วยเหลือเป็นจำนวนมาก ทำให้สุขภาพหลวงพ่อแย่ลงจนผ่ายผอม ท่านได้ละสังขาร ในวันเสาร์ ที่ 5 พ.ศ.2510 ปีมะเมีย คล้อยจากวันฉลองอายุครบ 70 ปีไม่กี่วัน ท่านมรณะในเรือหางยาวพุทธิญาโณ ของท่านด้วยอาการสงบ ท่ามกลางความโศกเศร้าของศิษยานุศิษย์ที่ตามปรนนิบัติไม่ห่าง
| 
