รอยมือรอยเท้าของท่านครูบาเจ้าศรีวิชัย หรือคนเหนือเราเรียกว่า “ป๋าต๊ะ” ตามประวัตินั้น ตลอดช่วงอายุที่ท่านครูบาเจ้าฯดำรงขันธ์อยู่นั้น ท่านไม่เคยสร้างพระเครื่องเลย ดังนั้นสิ่งที่อยู่รอบๆครูบาเจ้าไม่ว่าจะเป็นเครื่องอัฐบริขาร จีวร ไม้เท้า เส้นเกศา ข้าวก้นบาตร รวมไปถึงรอยมือรอยเท้า จึงนับว่าเป็นสิ่งมงคลสูงสุด เพราะเปรียบเสมือนเป็นสัญลักษณ์ หรือตัวแทนของครูบาเจ้าศรีวิชัย /// ผืนนี้ย่าทวด(แม่ของปู่)ของผมเป็นคนนำมาเอง ซึ่งย่าทวดของผมเป็นโยมอุปัฏฐากครูบาเจ้าศรีวิชัย ก่อนวันพระวันโกน ย่าทวดจะเดินขึ้นดอยสุเทพในเวลาเย็นและนอนค้างบริเวณวัดหนึ่งคืน พอใกล้สว่างก็จะทำบุญตักบาตรกับครูบาเจ้าฯ เมื่อถึงเวลาโกนผม ย่าทวดจะรอจนครูบาโกนผมเสร็จ จากนั้นก็จะขอเส้นเกศาครูบาเจ้าฯมาบูชา โดยนำเส้นเกศามาใส่ในหลอดยาดมโบราณขนาดเล็กครับนอกจากเส้นเกศาแล้ว ย่าทวดคงจะได้รอยมือรอยเท้ามาด้วยเหตุประการฉะนี้ /// ผืนนี้เขียนด้วยหมึกสัก  ชิ้นนี้ขออนุญาตโชว์ครับ ไม่ขายด้วยประการทั้งปวง ถ้าคิดจะเช่าหาก็ระวังโดนของเลียนครับ