การสร้างยานี้มีซ้างยาถึง ๖ ซ้าง(ซ้าง=ชั้น/ขั้น) ชั้นแรกจนถึงชั้นที่๖ แม้ขั้นแรกก็เริ่มจะยุ่งยากเพราะส่วนผสมเป็นของที่หายากลำบากที่จะขาดไม่ได้เลยในการสร้างยาขั้นแรกนี้ต้องหา ลิ้นเสือหลวงหรือลิ้นเสือโคร่งมาเป็นส่วนผสม โบราณเชื่อกันว่าเสือเป็นสัตว์ที่ทรงอำนาจ เป็นเจ้าป่าเจ้าไพรเวลาเสือร้องป่าทั้งป่าจะเงียบสงัดลงทันที แม้เสียงจิ้งหรีดก็ไม่มีให้ได้ยิน ลิ้นเสือมีการกล่าวถึงในตำรายาสามแสนจะตีความหมายให้เป็น หนึ่งแสนเนื้อคือศูนย์รวมของเนื้อถึงแสนชนิดคงหมายถึงการที่เสือได้ลิ้มรสชาติของเนื้อต่างๆผ่านลิ้นถึงแสนชนิดนั่นเอง เมื่อนำมาผสมทำยานี้จึงหวังเอาอำนาจของเสือให้ผู้ได้รับการสักหรือพกพาทรงอำนาจนั่นเอง ขั้นสุดท้ายคือขั้นที่๖ของการสร้างยานี้จะขาดส่วนผสมสำคัญ ที่หมายถึงอำนาจสูงสุดนั้นไม่ได้เลย นั่นคือยาขั้นสุดท้ายต้องมีส่วนผสมที่สำคัญยิ่งคือหมวก(พระมาลา)ของกษัตริย์ และร่มที่ใช้กางกั้นแดดให้แก่องค์กษัตริย์เจ้าฟ้า ซึ่งกษัตริย์นั้นต้องมีเมืองขึ้นอยู่ในพระราชอำนาจไม่ต่ำกว่า ๙ เมือง ยกตัวอย่างเช่น เจ้าฟ้าโกหล่านเมืองหมอกใหม่ที่ปกครองเมืองทีเดียวถึง ๙ เมืองจึงได้ชื่อว่าโกหล่าน เป็นต้น ดอกไม้ที่กษัตริย์ทัดทรงถึงจะครบตามตำรา อานุภาพของยายามโนหารีส่วยปานกุมหรือยาปานกุมคำนี้ ตำรากล่าวไว้ว่า ยานี้นิยมสักลงบน “ตีนผมสุด” คือหน้าผาก และกระหม่อมโดยมักนิยมสักคาถาว่า”มหา อนันตา ทิคุโณ”เมื่อสักยานี้จะมีคนเกรงขามเหมือนเรากลัวเสือแต่ก็อยากเห็นเสือ เหมือนเรากลัวพระมหากษัตริย์เจ้านายผู้ใหญ่แต่เราก็ปรารถนาที่จะได้เข้าเฝ้าใกล้ๆแทบเบื้องพระยุคลบาทเป็นมิ่งขวัญแก่กระหม่อมจอมขวัญเรา ทั้งเป็นเมตตามหานิยม คนทั้งหลายมองดูเรางามก็ครั่นคร้ามและชอบพึงพอใจอยู่ในที ประดุจดั่งเราได้สวมมงกุฎทองคำอยู่เป็นนิจนั่นเองฯ

บทความทั้งหมดนี้เขียนโดย : พระอภิวัฒน์ อินฺทวณโณ วัดทุ่งโป่งเมืองปาย