ตะกรุดครูบาดอนตันเส้นนี้ประกอบไปด้วยตะกรุดไตรสรณ์คม3ดอก แผ่นทองแดงหนา ยาวดอกละเกือบ1.5นิ้วและมีตะกรุดใบลาน สภาพการผ่านงานใช้มาปลายเชือกด้านหนึ่งขาดไป แต่ตัวตะกรุดยังสมบูรณ์ทุกอย่าง ยันต์ไตรสรณ์คมนั้นหากท่านสังเกตดีๆจะพบว่าครูบาดอนตันท่านจะใช้ยันต์ตัวนี้บ่อยมากๆ จะพบในตะกรุด ผ้ายันต์ เสื้อยันต์ มักจะเขียนยันต์ไตรสรณ์คมรวมไปด้วย ซึ่งยันต์ตัวนี้ทางร้านเชื่อว่าครูบาดอนตันท่านนับถือและต้องใช้เพราะเป็นพื้นฐานที่เป็นหัวใจของแก้วสามประการ คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เราจะเห็นว่า ในผ้ายันต์ธงชัยหากคนที่มองเป็นในยันต์ธงชัยที่เป็นแบบปั๊มรุ่นต่างๆของท่านหรือเขียนมือจะมียันต์ไตรสรณ์คมแฝงอยู่ในยันต์นั้นด้วย รวมทั้งผ้ายันต์ธงชัยเขียนมือที่ท่านทำออกมาหลายๆผืน(ดูตรงหน้าร้านในรายการที่8,14,19 ) ท่านก็จะนำยันต์ไตรสรณ์คมล้อมทั้งสามด้านของยันต์ธงชัยอีกชั้นหนึ่ง หรือแม้แต่ผ้ายันต์มหาสงครามหลวงบางผืนที่ลงมหาสงครามหลวงแล้ว ที่ว่างๆท่านก็ลงยันต์ไตรสรณ์คมไปด้วย  หรือที่ผ้ายันต์โบกสะพัด(ในรายการที่44) ท่านก็ยังนำยันต์ไตรสรณ์คมลงล้อมยันต์โบกสะพัดไว้อีกชั้นหนึ่ง เสื้อยันต์บางตัวก็จะปรากฏยันต์นี้อยู่ด้วย   ส่วนตะกรุดนั้นท่านนำมาเขียนลงตะกรุดสามดอก ซึ่งตะกรุดที่เป็นเครือหรือชุดที่ถักรวมๆกันนั้น ที่จริงแล้วแบ่งได้2แบบคือตะกรุดที่เป็นยันต์เดียวกัน เช่นตะกรุดพุทธคุณ108 ตะกรุด32ดอก ตะกรุด28ดอก ตะกรุด14ดอก ตะกรุดมหาอักขระ33ดอก ตะกรุด21ดอก ตะกรุด7ดอก พวกนี้เป็นตะกรุดยันต์เดียวกัน แต่อีกแบบหนึ่งที่ครูบาดอนตันได้นำตะกรุดหลายๆแบบมาถักรวมกัน ที่เห็นชัดที่สุดก็คือตะกรุด 11ดอก และตะกรุด10ดอก ตะกรุดชนิดนี้ท่านนำยันต์แต่ละชนิดมารวมกันเพราะตะกรุดแต่ละอย่างมีพุทธคุณที่เด่นต่างกัน ท่านเลยนำถักรวมกัน จะยกตัวอย่างตะกรุด11ดอกที่โด่งดังของท่าน ในตะกรุด11ดอกนั้น แบ่งเป็นตะกรุด3เส้น3ชนิด ประกอบด้วย ตะกรุดสามแหลมมี3ดอก(ความจริงไม่มีชื่อ เรียกตามลักษณะของตะกรุด) ตะกรุดไตรสรณ์คม3ดอก(ที่คนทั่วไปมักเรียกว่า พุทธคุณ) ตะกรุดเมฆบังวัน5ดอก ซึ่งความจริงแล้วตะกรุดทั้งสามเส้นนี้ไม่ใช่ยันต์ชนิดเดียวกัน พุทธคุณเด่นคนละอย่าง(ไม่ขอบอกว่าแต่ละเส้นมีพุทธคุณด้านไหนไปศึกษาเอา) แต่ครูบาดอนตันท่านเห็นว่าการนำพุทธคุณทั้งสามเส้นมาถักรวมกันนั้น จะทำให้ใช้พุทธคุณคุ้มครองได้ทุกด้านๆจึงนำมาสร้างเป็นตะกรุดชุด11ดอกที่รวมกัน แต่บางทีก็มีที่ท่านทำออกมาแยกกันโดยไม่ได้ถักรวมกัน แต่ใช้พุทธคุณด้านเดียว นี้จึงเป็นที่ไปที่มาในการนำตะกรุดมาถักรวมกัน 

      ตะกรุดไตรสรณ์เส้นนี้ท่านได้จารตะกรุดใบลานรวมมาให้ด้วย ตะกรุดไตรสรณ์ใช้ได้ทุกๆทางส่วนตะกรุดใบลานจะเป็นคงกะพันครับ

      ตะกรุดไตรสรณ์คมนั้นทางร้านเคยทดสอบ2ครั้ง ว่าพุทธคุณใช้ปกป้องคุ้มครองจริงหรือไม่ เหตุการณ์การแรกนั้น เมื่อย้อนสัก5ปีที่แล้ว ตัวผมเองนั้นย้ายมาอยู่ที่บ้านเกิดใหม่ๆ ก็มาทำงานที่หน่วยฝึก อาคารที่ใช้ฝึกนั้นค่อนข้างเก่าสร้างมานานแล้วน่าจะ50ปีได้ ท่านคงจะรู้จักเมื่อน่านในสมัยปี2510-2525 ยุคผกค.ที่สู้รบกับตำรวจทหาร ที่ทำงานผมในยุคนั้นหากมีผู้เสียชีวิตก็จะนำศพลงฮ.หรือใส่รถมาไว้ที่กองร้อยฝึกเผื่อจะทำความสะอาดศพผู้ที่เสียชีวิต และอาคารนี้ยังมีรุ่นพี่ที่มีปัญหาชีวิตยิงตัวตายคาอาคาร เมื่อเวลาผ่านยุคนั้นมา ที่ทำงานเลยสร้างศาลเพียงตาไว้ประจำอาคาร เมื่อผมย้ายมาใหม่ๆ พูดตามตรงก็คือตอนนั้นไม่ค่อยจะเคารพสถานที่ทำงานใหม่ เห็นศาลก็เฉยๆ เวลาจะนอนจะทำอะไรไม่เคยบอกกล่าว  ช่วงที่ผมฝึกจะนอนกันหลายๆคน กลางคืนเวลานอนมักฝันเป็นตุเป็นตะ ฝันว่าผีไล่บ้าง แต่ก็ยังไม่กลัวเพราะนอนกันหลายคน แต่มีช่วงหนึ่งที่ผมต้องเรียนระดับป.ตรีเสาร์อาทิตย์ จำเป้นต้องนอนกองร้อยเผื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในการเดินทาง บ้านพักไม่พอเนื่องจากทรุดโทรม ท่านเชื่อมั้ยว่าทุกคืนที่ผมนอน มักจะฝันเป็นตุเป็นตะแบบนี้เสมอ  ได้ยินเสียงคนเดินใส่คอมแบทขึ้นบันไดบ้าง ที่หนักสุดคือขันน้ำที่ใช้อาบน้ำ ที่เป็นที่อาบน้ำรวมจะหล่นตอนช่วงเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสองตลอด จะหล่นแบบนี้ตลอด แรกๆผมคิดว่าลมพัดขันน้ำหล่น มีอยู่วันหนึ่งคิดยังงั้ยไม่รู้ ได้ยินเสียงขันน้ำหล่น เลยคิดว่าครั้งขอไปดูสักทีว่า ที่ขันน้ำหล่นประจำ หล่นจริงมั้ย ท่านเชื่อมั้ยว่าตอนเช้ามาดูไม่มีขันหล่นสักใบ ขันน้ำลอยในอ่าง ไม่หล่นมานอกสักใบ ทีนี้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มาคราวหลังผมทดสอบว่าตะกรุดไตรสรณ์คมที่ผมใช้ประจำ(ในรายการที่52ดอกที่ใส่หลอดภาพที่สาม หลอดที่ยาวกว่าเพื่อน) จะคุ้มครองได้จริงมั้ย วันที่ผมมานอนกลางคืนฝันเหมือนเดิม ได้ยินเสียงเหมือนเดิม ผมเลยอาราธนาตะกรุดไตรสรณ์ที่ผมติดตัวอยู่ ตบลงพื้นอาคารแล้วห้อยคอ ท่านเชื่อมั้ยว่า ผมทำแบบนี้ไม่เคยฝันไม่เคยได้ยินเสียงคนเดินเลย แต่สุดท้ายผมก็ใช่ว่าจะลองดีหรือลบหลู่สถานที่ มาระยะหลังผมก็เคารพนับถือศาลและสถานที่นี้ ถึงเรามีของป้องกันตัวก็ใช่ว่าจะลบหลู่  แต่ในใจผมก็ยังอยากทอสอบอีกนะ ไม่รู้จะทดสอบยังงั้ย จนมาเมื่อต้นปี2561 ผมได้พาภรรยาและลูกสาว2คนอายุ5ขวบกับ1ขวบ มาเที่ยวที่น่าน  ครั้งนี้ผมได้พาลูกสาวทั้งสองคนเดินไปเยี่ยมญาติที่อยู่บ้านใกล้ๆ แต่บ้านของผมนั้นติดวัด แล้วทางเดินที่ไปก็เป็นทางเข้าป่าช้าเป็นทางสามแพร่ง  คนล้านนามีความเชื่อว่า เด็กเล็กๆหากพลบค่ำจะไม่เอาไปเที่ยวนอกบ้านเพราะจะทำให้สัมภเวสีทัก(ในทางวิทยาศาสต์อาจจะไปตากน้ำค้างไม่สบายเลยหากุลโลบายแบบนี้)  ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไร ตอนทุ่มกว่าๆฟ้ามืดละเลยพาลูกสาวเดินผ่านทางไปป่าช้า ท่านเชื่อมั้ยว่าช่วงประมาณ5ทุ่มตอนที่นอนอยู่ ลูกสาวทั้งสองคนนอนสะดุ้งเหมือนคนเราตกใจอะไรบางอย่าง ถ้าเป็นคนเดียวอาจเป็นเพราะเด็กออแง อันนี้สะดุ้งทั้งคู่ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ แต่ตายังหลับอยู่เหมือนกับว่าเขาฝันตกใจกล้วแล้วร้องไห้ไปด้วย ผมกับภรรยามองหน้ารู้เลยว่าเกิดอะๆไรขึ้น ผมมีพระเครื่องเครื่องรางหลายชิ้นเอามาห้อยคอให้ลูกทั้งสองให้หายสะดุ้ง ให้หายหยุดร้อง สุดท้ายมีสองสิ่งที่ผมให้ลูกสาวห้อยคอแล้วเด็กหยุดร้อง หยุดสะดุ้งแล้วนอนหลับเป็นปรกติ ก้คือตะกรุดไตรสรณ์คมกับตะกรุดห้อยคอเด็ก(ตะกรุด7ดอกห้อยเด็กที่ร้านขอแบ่งเพื่อนที่ได้เหรียญรุ่นแรกติดตะกรุดมาด้วย  เส้นนี้เป็นของลุงกู้เมืองปัว ทางร้านขอแบ่งตะกรุดไว้) ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อสิ่งที่พบครับ