วัดตะไกร ปัจจุบันเป็นวัดร้าง ได้ประกาศขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานของชาติ ตั้งอยู่ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา วัดนี้ไม่ปรากฏหลักฐานว่าใครเป็นผู้สร้าง แม้แต่ในหนังสือคำให้การชาวกรุงเก่าก็ไม่พบชื่อวัด สันนิษฐานว่าคงจะเป็นวัดที่คหบดี หรือขุนนางสร้างขึ้นไว้ สิ่งก่อสร้างที่หลงเหลือไว้ เช่น เจดีย์ และพระอุโบสถ ทำให้พิจารณาได้ว่า เป็น วัดที่สร้างขึ้นในสมัยอยุธยาประมาณในช่วงแผ่นดินสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ขึ้นมาจนถึงสมัยพระเจ้าทรงธรรม (พ.ศ.2006-2170) กล่าวคือพระเจดีย์หลักและพระเจดีย์ราย เป็นแบบพระเจดีย์ฐานต่ำ บัวฐานแปดเหลี่ยมองค์ระฆังสูง แบบเจดีย์ลังกา ซึ่งจัดเป็นเจดีย์ที่สร้างในสมัยอยุธยาในช่วงกลาง พระพุทธรูปพระประธาน เป็นแบบพระพุทธรูปที่มีอิทธิพลสุโขทัยเจือปน ซึ่งเป็นลักษณะพระพุทธรูปแบบอยุธยาตอนกลาง วัดนี้คงมีการบูรณะกันเรื่อยมาตามลำดับ ที่ปรากฏชัดคงได้มีการบูรณะในราวสมัยแผ่นดินของพระเจ้าปราสาททอง เนื่องจากปรากฏพระปรางค์ร้างอยู่องค์หนึ่งแบบสมัยพระเจ้าปราสาททอง ต่อมาครั้งมีศึกการเสียกรุงครั้งสุดท้าย วัดตะไกรจึงร้างมาเป็นเวลานาน ครั้นแผ่นดินพระเจ้าตากสินมหาราช ก็มีพระภิกษุมาจำพรรษาอยู่ระยะหนึ่ง แล้วก็กลับมาร้างอีกครั้ง การพบพระเครื่องฯ นั้น ประมาณปี พ.ศ.2470 มีผู้พบพระเนื้อดินเผา และพระเนื้อชิน ในพระเจดีย์ร้างบริเวณวัดตะไกร ซึ่งมีพิมพ์หลวงพ่อโต และพระขนาดเล็ก ซึ่งชาวบ้านตั้งชื่อตามวัดที่พบคือ "พระวัดตะไกร" จากการพบครั้งนั้นปรากฏว่า มีทั้งหมด 3 พิมพ์ คือ พิมพ์หน้าครุฑ พิมพ์หน้ามงคล และพิมพ์หน้าฤษี พุทธลักษณะองค์พระประธานประทับนั่งแสดงปางมารวิชัย องค์ที่ติดชัดพระพักตร์จะปรากฏพระเนตร พระนาสิก และพระโอษฐ์ เส้นสังฆาฏิปรากฏชัดเจน พระทุกพิมพ์โดยรวมคล้ายคลึงกัน แตกต่างกันเล็กน้อย โดยเฉพาะพระพักตร์ จึงเกิดเป็นชื่อเรียกพิมพ์ของพระตามพระพักตร์ เอกลักษณ์สำคัญของพระวัดตะไกร นั้นจะมีรูเสียบใต้ฐานทุกองค์ สันนิษฐานว่า น่าจะเป็นการใช้ไม้เสียบเพื่อนำองค์พระออกจากแม่พิมพ์ แต่สำหรับพระเนื้อชินจะไม่มีรูที่ก้น ส่วนพระเนื้อดิน สามารถแบ่งแยกพิมพ์ทรงได้ทั้งหมด 3 พิมพ์ คือ พิมพ์หน้าครุฑ ซึ่งจัดเป็น "พิมพ์ที่นิยมที่สุด" พิมพ์หน้าฤาษี และพิมพ์หน้ามงคล ซึ่งพิมพ์นี้มีทั้งพระเนื้อดินและเนื้อชิน แต่พระเนื้อดินเป็นที่นิยมมากกว่า อาจเป็นเพราะมีจำนวนมากกว่า และบางองค์ก็มีการลงรักปิดทองมาจากกรุ พระวัดตะไกร พิมพ์หน้าครุฑ เนื้อดินเผา จะนิยมมากกว่าพิมพ์อื่นๆ เนื่องจากเชื่อกันว่า นอกจากจะอยู่ยงคงกระพันแล้วยังป้องกันงูพิษด้วย สืบเนื่องมาจากคำว่า "หน้าครุฑ" (ครุฑหยุดนาค) นั่นเอง ที่มาข้อมูล : อ. ราม วัชรประดิษฐ์