ตะกรุดโทน มหามนต์ เนื้อนวโลหะ หลวงพ่อเกษม เขมโก อธิษฐานจิตเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2537 เข้มขลังทั้งฤกษ์ วัน และคุณแห่งบุญบารมี พลังจิตอันเหนือโลกของครูบาเจ้าหลวงพ่อเกษม เขมโก ครับ แม้รูปเหมือนของหลวงพ่อที่ไม่ได้มนต์ ยังเกิดประสบการณ์แก่ผู้บูชามาแล้ว ตะกรุดหล่อดอกนี้อธิษฐานทำน้ำมนต์ 108 ก็เป็นมหามงคล ในสมัยที่หลวงพ่อยังอยู่ ความศักดิ์สิทธิ์ของน้ำมนต์ของท่านเกิดประสบการณ์ขึ้นมากมาย จนเป็นที่ต้องการของญาติโยมที่แวะเวียนไปหาอยู่เสมอครับ

***** สมนาคุณเพิ่มเติม - มอบพระปิดตาหลังรูปเหมือนหลวงพ่อเกษม เขมโก เนื้อทองแดง รุ่นลาภผลพูนทวีซินนี่ฮวดไช้ ให้กับทุกท่านที่บูชาตะกรุดนี้ ขนาดเล็กประมาณ 8 มิล จัดสร้างในวันที่ 31 มกราคม 2538 (ตรุษจีน) *****


เกล็ดชีวประวัติ : จากหนังสืออนุสรณ์หลวงพ่อเกษม เขมโก

ผู้บันทึกเรื่องนี้คือหนึ่งในผู้อยู่ในเหตุการณ์ ท่านใช้นามแฝงว่า ย.ม.ท. และเรียกตัวของท่านเองว่า “ข้าพเจ้า” ซึ่งได้เขียนเล่าไว้ดังนี้
คืนวันนั้นเวลาประมาณ ๒๒.๐๐ น. เศษ ข้าพเจ้าออกจากร้านกาแฟข้างโรงหนังในเมืองลำปาง และไม่รู้จะไปที่ไหน พลันจิตก็แวบไปยังหลวงพ่อเกษมว่า ไม่ได้ไปนมัสการท่านหลายวันแล้ว ท่านเป็นอย่างไรบ้างหนอ แล้วเรียกสามล้อให้ไปส่งที่หน้าสุสาน ครั้นไปถึงแล้วก็เดินผ่านป่าช้าอันวิเวกวังเวงไปจนถึงศาลาตึก ถอดรองเท้าออกไว้ และเข้าไปไหว้พระแผ่เมตตาตามที่หลวงพ่อสอนเอาไว้ แล้วเดินไปที่จำวัดของหลวงพ่อ ซึ่งตอนนั้นหลวงพ่อท่านกำลังนั่งทำสมาธิอยู่ มีศิษย์หลวงพ่อสองสามคนกำลังนั่งรอหลวงพ่ออยู่ที่ศาลารับรอง ข้าพเจ้าจึงแวะเข้าไปร่วมวงคุยบนม้ายาวที่อยู่ในศาลา
คุยกันไปไม่นานนักก็มีเสียงกุกกัก ๆ อยู่ใต้ม้ายาวที่นั่งกันอยู่ ต่างคนต่างก็มองหน้ากัน เหมือนจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครคนหนึ่งโพล่งออกมาว่า “หนูน่ะซีจะอะไร อ้ายหนูพวกนี้ มันถือว่าหลวงพ่อเมตตาว่ามันเป็นลูกหลานหลวงพ่อ เลยนึกจะกัดจะกินอะไรมันก็กิน ใครก็ไม่กล้าไปตอแยมัน มันถึงชุมอย่างนี้”
ข้าพเจ้าไม่ว่าอะไร เงี่ยหูฟังแล้วก็บอกว่า “ทางที่ดีล่ะก็ อั๊วะว่าช่วยกันออกแรงยกม้านั่งนี่ออกไป แล้วดูให้เห็นกับตาดีกว่าว่ะ”
พอยกม้านั่งออกไปพ้นจากที่เดิมเท่านั้น ข้าพเจ้าก็อุทานออกมาเต็มเสียง “ฉิบหะแล้ว งูโว๊ย ดำเมี่ยมเลย งูอะไรวะ เห่าก็ไม่ใช่นี่หว่า”
“แสงอาทิตย์โว๊ย อ้ายสัตว์ตัวนี้ร้ายกว่าอ้ายเห่า กัดเข้าตายลูกเดียว ก่อนที่มันจะทำให้เกิดมีคนตาย มันต้องตายเอง”
ว่าแล้วนายคนนั้นก็ผละไปหาไม้ดุ้นถนัดมือ ความยาวพอเหมาะ ขยับไม้แกร็ก ๆ แล้วก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคำรามว่า “ตายห่าเสียเถอะมึงเอ๋ย อยู่ไปก็อันตราย พวกมึงมันไม่มีประโยชน์”
ยังไม่ทันตีก็มีเสียงร้องเบา ๆ ดังมาจากปากาเจ้างู เจ้าอึ่งอ่างนั่นเอง มันกำลังถูกงูคาบจะกลืนเข้าไป มันก็พองลมไว้ให้ตัวมันใหญ่คับคอหอยงู จะได้กลืนลำบาก เจ้านายคนนั้นเงื้อไม้ขึ้นสุดล้าเตรียมจะแพ่นลงไปบนหัวงู ถ้าตีลงไปทั้งงูกับอึ่งอ่างก็ตายทั้งคู่ ข้าพเจ้ารู้สึกว่าหลวงพ่อเกษมท่านเมตตาต่อสัตว์ในสุสานนี้เหมือนลูกหลาน คงจะไม่ต้องการให้ฆ่ามัน จึงเข้าไปดึงมือ
“อย่านะ อย่าตีนะ รู้ไว้ด้วยซีว่า สัตว์ทั้งหลายที่อยู่ในเขตของหลวงพ่อ เป็นลูกหลานท่าน ห้ามทำร้าย เป็นเขตอภัยทาน อย่าได้ทำร้ายมัน ปล่อยมันไปเสียเถอะ”
นายคนนั้นหันกลับมาทำตาเขียวกับข้าพเจ้า ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธที่ข้าพเจ้าเข้าไปขัดขวาง คำรามออกมาด้วยโทสะจริต
“อ้ายบ้า บ้าที่สุด มันเป็นสัตว์ร้ายมีพิษ ปล่อยไปมันก็จะไปกัดคนอื่น และถ้ามันขึ้นไปกัดหลวงพ่อเข้า ก็จะทำให้พวกเราต้องโศกาอาดูรกัน อย่ายุ่ง ข้าจะตีมันให้เละเดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่ได้ ทำไม่ได้ มันเป็นลูกหลานของหลวงพ่อ อย่าไปทำ”
“ให้มันรู้ไปซีวะ อ้ายนักบุญ อ้ายคนใจบุญ ข้ายอมบาปว่ะ จะตีมันให้ตาย หลีกไป ขวางอยู่ได้อ้ายบ้าเอ๊ย เดี๋ยวรู้ดีรู้ชั่ว”
ครับ สามสัตว์กำลังตกอยู่ในกรรม สองสัตว์แรกเป็นสัตว์เดรัจฉาน คือ งู และ อึ่งอ่าง ส่วนอีกหนึ่งเป็นสัตว์ประเสริฐที่เป็น “มนุษย์” กำลังจะเกิดเรื่องเกิดราวกันใหญ่โต หลวงพ่อเกษมท่านออกมาเมื่อไรก็ไม่รู้ ท่านส่งเสียงกระแอมเบา ๆ พอข้าพเจ้าหันกลับไปดู ท่านก็ถามว่า
“อะไรกันน่ะ อะไรกัน ทำอะไรกัน”
“งูขอรับหลวงพ่อ ผมไม่ให้เขาตีมันตาย มันกำลังจะกินอึ่งอ่าง”
“เขาบอกว่ามันเป็นลูกหลานหลวงพ่อ ห้ามผมตี ก็มันงูแสงอาทิตย์ครับ ปล่อยไว้ มันก็กัดเอาซีครับ”
เสียงหลวงพ่อเกษมกล่าวช้า ๆ ว่า “อย่าไปทำมัน ขอให้อาตมาดูหน่อยซิ”
หลวงพ่อเกษมเดินเข้าไปดู ตอนนี้เองที่ข้าพเจ้ากับนายคนนั้นลดโทสะจริตจนได้ระดับปกติ เปิดทางให้หลวงพ่อเดินเข้าไปดู และพลอยดูตามหลวงพ่อไปด้วย
เจ้างูรัดอึ่งอ่างไว้ เอาปากคาบขาหลังอมเข้าไป เจ้าอึ่งอ่างก็พองลมตัวโป่ง ต่างฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างหนัก อึ่งอ่างจะเอาตัวรอดจากความตาย เจ้างูก็จะเอาตัวรอดจากความหิวตาย เพราะขาดอาหาร หลวงพ่อทอดสายตาไปดูเจ้าสัตว์ทั้งสอง มันหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพัก เสียงหลววงพ่อเกษมพูดเบา ๆ ว่า
“เออ งูจะกัดอึ่งนะ อึ่งก็จะเอาชีวิตรอดนะ เออ เออ”
หลวงพ่อก้าวถอยหลังออกไปพอสมควร จึงเอามือประสานกันเบื้องหน้า ก้มตัวลงไปยังเจ้าสัตว์ทั้งสองอย่างช้า ๆ พอได้ระยะก็เปล่งเสียงออกมาว่า 
“ปล่อยเสีย กินยาก ปล่อยเสีย กินยาก ปล่อยเสีย กินยาก”
เสียงนั้นเหมือนเสียงสวรรค์ ถ้าข้าพเจ้าไม่ได้เห็นด้วยตาจะไม่เชื่อเป็นเด็ดขาด ไม่ต้องเอาไม้ไปเขี่ย ไม่ต้องเอาอะไรไปดึง เจ้างูค่อย ๆ อ้าปากออก พร้อมทั้งคลายขนดที่รัดตัวอึ่ง เจ้าอึ่งก็ดิ้นหลุดออกไป เจ้าอึ่งหันมาดูหลวงพ่อนิดหนึ่ง แล้วกระโดดแผลวหายไปในความมืด ส่วนเจ้างูนั้นก็หายไปในความมืด
ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย กระแสเสียงเพียงสามครั้ง ประกาศิตให้เจ้าสัตว์ทั้งสองผละออกจากกัน และสัตว์ประเสริฐที่เป็นมนุษย์สองคน ก็หันหน้ามายิ้มให้แก่กัน นายคนนั้นโยนไม้ทิ้ง ส่วนข้าพเจ้าก็ยกมือไหว้หลวงพ่อเกษม ก่อนที่ท่านจะหันหลังกลับเข้าไปบำเพ็ญสมาธิของท่านต่อไป ท่านรู้ได้อย่างไรกัน ในเมื่อสถานที่ที่สัตว์ผู้ยากทั้งสามกำลังก่อกรรมแก่กัน ก็อยู่ไกลจนไม่ได้ยินเสียง แต่หลวงพ่อกลับออกมาจากที่บำเพ็ญภาวนาได้ทันเวลาพอดี