ของที่จะหาชมยากขึ้นไปทุกทีแล้ว อายุร่วมๆร้อยปี จากยุคที่เชียงใหม่เปิดตัวต่อเมืองหลวง เผยเสน่ห์ที่ลึกซึ้งหลากหลาย ทั้งวิถีชีวิต วัฒนธรรม ภูมิประเทศ และผู้คน

    งานสานไม้ไผ่ ลงรักลงชาดของชาวไทเขินจากบ้านวัวลาย ประตูเชียงใหม่ เป็นที่รู้จักกันแพร่หลายนิยมสั่งทำเป็นของใช้ของฝาก ของประดับฐานะในหมู่ชาวกรุง

    ประเทศไทยในสมัยนั้นก็เปิดรับอิทธิพลของสังคมตะวันตกเช่นกัน ไม่นานวัฒนธรรมฝรั่งก็เข้ามาแทนที่ สินค้าอุปโภคบริโภคนิยม"ของนอก"ในกลุ่มชนชั้นสูง แทนที่ของเดิมๆ การกินหมากกลายเป็นสิ่งต้องห้าม งานเครื่องเขินกลายเป็นของพ้นสมัยโบราณ กระบวนการผลิตที่เติบโตอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งหยุดชะงักและเลิกไปอย่างกระทันหันจากนโยบาย"ไทยนิยม"ของจอมพล ป. พิบูลสงคราม ที่ห้ามการกินหมาก ให้ใส่หมวก กล่าวสวัสดี แต่งตัวอย่างฝรั่ง ฯลฯ

    มาถึงวันนี้ ของใช้อายุร้อยปียังอยู่คงทน สวยงาม เป็นที่เสาะหามาเก็บสะสม ใช้งานได้ดีอยู่ อย่างขันโอคู่นี้ยังใช้เป็นขันผูกมือในงานแต่งงานได้อย่างเหมาะเจาะงดงาม ถ้าไม่หวงจนเกินไป อุ้มไปใส่ขันดอกอินทขิลก็คงให้ความรู้สึกอิ่มใจไม่น้อย นี่กระมังเป็นความหมายของคำว่า"คุณค่า"