พระเกศาแล้วพอกครั่ง ครูบาสม สุมโน อ.พร้าว จ.เชียงใหม่

หากใช้ภาษาที่ไม่สุภาพมากนักสำหรับปัญญาชนหรือนักสะสมรุ่นใหม่ คือ เป็นพระย่อย พระหลักร้อย บ่อมีไผฮู้ อืม เป็นคำพูดที่ไม่สุภาพมากนักหากเราจะพูดถึงครูบาอาจารย์ทีเราเคารพ เทิดทูน หากไม่เช่นนั้น เรา(คนยุคปัจจุบัน) คนอื่น(คนยุคก่อน) จะเก็บเกศาไว้ทำไม ไม่เอาไปทิ้ง ไปขว้างเสีย เอาไปเหยียบย่ำ นั้นคือการไม่เคารพ ผลเสียยิ่งตามมา อีก มากมาย

พระเกศามีเริ่มยุคต้นๆที่ผู้คนยุคนี้หรือหลังจากมีการเล่นหาและซื้อขายแลกเปลี่ยนพระกัน คงไม่พ้น พระเกศาครูบาเจ้าศรีวิชัย อันนี้ก้อเหมือนกัน คนเคารพเทิดทูนไม่อยากให้เกศาอันเป็นตัวแทนครูบาต้องตกต่ำเรี่ยราด เหยียบย่ำ คนทั้งหลาย สาธุชนทั้งหลาย คนมีปํญญาทั้งหลายจึงคิดเอาบุญกุศลนี้ เพื่อตัวเองจะได้ไม่ตกต่ำ จึ่งนำเอาพระเกศามากดเป็นองค์พระ(ใครกล้าเอาพระขว้างผ่อง) นั่นแหล่ะคนโบราณจึงเก็บรักษามรดกของโลก ของชาวไทย ของชาวล้านนาไว้จนถึงปัจจุบัน โดยกูศลโลบาย ง่ายๆ แต่ ยืน ยาว นาน ให้ลูกให้หลานได้เห็นจนปัจจุบัน และต่อๆไป น่าอนุโมทนากับชาวเราชาวเวปล้านนา ไม่ว่าคุณน้อย ธนาพันธ์ , หอศีลธรรม และอีกหลายๆคณะบุคคลที่ไม่ได้กล่าวถึง ได้พระเกศามาก้อเก็บรักษา ไม่เหยียบย่ำทำลาย วางไว้ในกล่อง ใส่ตลับทอง รอผู้มีบุญวาสนา ผู้เป็นเจ้าของมารับไปบูชา สาธุ สาธุ สาธุ

นี่แหล่ะชาวเรา เวปล้านนา

พระเกศาพอกครั่งครูบาสม ก้อเช่นกันชาวบ้าน ชาวเรา ชาวเขา ชาวดินก้ออยากเก็บรักษาเกศาอันเป็นตัวแทนครูบาไว้กับตัว กับบ้าน กับเฮือน หากไว้บ่อดาย ปลิ้วไปผ่อง หายไปตกในบ้าน ในหอ ในเฮือน เหยียบย่ำ กันในบ้าน ความบรรลัย ฉิบหายก้อน่าจะมีมาถึงหอถึงเฮือนได๋ จะฮักษาก้อเอาแบบง่ายๆ ยาวนาน เสาะของตามมีตามเกิด เอาครั่งมาพอกเป็นรูปไว้ ซ้ำยังใส่เป็นรูปพระพุทธสัพพัญญูเจ้าแฮ่ม โค๊ะ บุญ ปะ เลอะ

ครั่งดูก้อมีอายุ อานาม ใหม่ แต่ดูมีอายุ แต่ไม่มาก เอาไว้เปรียบเทียบหากใครคิดจะเสาะหาเกศาครุบาเจ้าฯ ต้องมีความเก่ากว่านี้ มากมาย ขอผู้มีปัญญาเสาะหาความรู้กันเถอะ สาธุ

ข้อความนี้ขอสงวนสิทธิ์เป็นเด็ดขาด ห้ามบ่อหื้อใครเอาไปใช้ต่อ หากบ่อขออนุญาติ เพราะเป็นความคิดเห็นส่วนตัว หนึ่ง ย่อมมีผู้เห็นด้วยและบ่อเห็นด้วย ว่าหื้อและดีใจ๋ อั๋นจึงขอลงเป็นความรู้ไว้ตวย