" สีผึ้งไก่ป่าครูบาต๋าวัดบ้านเหล่า" เป็นสีผึ้งเครื่องรางยุคต้นของท่านราวๆปี สองพันห้าร้อยต้นๆ ท่านได้มอบให้ศิษย์ผู้ใกล้ชิดไว้ใช้ก่อนที่จะสร้างผ้ายันต์ม้าเสพนางเป็นคราวต่อมา

การหุงสีผึ้งของท่านนั้นท่านจะทำการ เคี่ยวบทมวลสารจากว่าน 108 อาทิเช่น ว่านเสน่ห์จันทร์ขาวว่าน เสน่ห์จันทร์แดง ว่านช้างเผือก ว่านเครือเขาหลง ว่านกาหลงรัง ฯลฯฉนวนเทียนชัยในพิธีต่างๆ ที่ครูบาต๋านั้นได้เข้าร่ว,พิธี.

."พิธีการหุงเคี่ยวสีผึ้ง"นั้นจะต้องทำการให้เสร็จใน ทิวา ราตรี หรือหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนเท่านั้นจึงจะปรากฏผลดีที่สุด ขั้นตอนการทำนั้นทำได้ยากมากเพราะวิธีการหุงสีผึ้งตามตำหรับของท่านนั้น จะต้องไปทำการหุงกลางเมรุเผาศพในป่าช้าและจะต้องเป็นศพผู้หญิงที่ตายทั้งกลม หลังจากหุงสีผึ้งแล้ว ครูบาต๋าท่านจะมอบให้ศิษย์ไปใช้ บางคนก็เอาอิ่นใส่บ้างเอา นกสาริกา นางกวัก ตะกุด ของครูบาต๋าใส่ลงไปด้วย บางคนก็พก แต่สีผึ้งเปล่าๆ

"สำหรับความมหัศจรรย์" และอานุภาพเรื่องมหาสเนห์ของสีผึ้งนั้นมีครั้งหนึ่งครูบาต๋าท่านได้นำสีผึ้งที่ท่านปลุกเสก นำไปป้ายไก่ป่า(บริเวณหลังวัดป้าเหล่าในสมัยนั้น ปกคลุมไปด้วยป่า)เมื่อป้ายเสร็จแล้วนั้นท่านก็เดินกลับวัดตามปกติแต่ปรากฏว่ามีไก่ป่าที่ถูกสีผึ้งของท่านป้ายนั้นเดินทางมาตามท่านถึงในวัดและไม่ยอมไปไหนเลยจนเป็นที่มาของ"สีผึ้งไก่ป่า" หรือ"สีผึ้งไก่หลง"

"วิธีใช้"ท่านครูบาต๋าบอกว่าไม่ต้องมีคาถากำกับให้ อธิฐานแล้วใช้ทาปากได้เลยเพราะท่านมนต์คาถาใส่ให้หมดแล้ว

"พุทธคณ"สีผึ้งของท่านนั้นเด่นด้านเมตตามหาสเนห์ใช้พกพาทาปากเวลาติดต่อเจรจาการงาน พูดคุยหนุ่มๆนิยมใช้ทาปากเพื่อพูดคุยกับสาวๆที่หมายปอง พ่อค้าแม่ขายใช้ทาปากเพื่อพูดคุยเรียกลูกค้าพกพาไว้เป็นเมตตามหานิยมผู้คน เจ้านาย เห็นรักใคร่เอ็นดู ประสพความสำเร็จในอาชิพการงาน
ขอขอบคุณข้อมูล  คุณเชน เชียงใหม่ และ นิตยสารอมตะล้านนา