ขนาดเท่าปลายนิ้วก้อย มวลสารของเม็ดยาหลวงปู่บุญจะมีความแกร่งแข็งมากกว่าเม็ดยาของหลวงปู่เพิ่มและหลวงปู่เจือ และมีความเก่าแห้งเป็นเอกลักษณ์
ตำรับแห่ง “ ยาจินดามณี ” เป็นตำรับที่ตกทอดมาถึงหลวงปู่บุญเป็นตำรับคู่มากับวัดกลางบางแก้ว นับเป็นตำรับเก่าแก่เล่ากันว่าเป็นตำรับของสมเด็จพระพนรัตน์วัดป่าแก้ว แห่งกรุงศรีอยุธยา ฉบับที่มาอยู่วัดกลางแก้วเป็นตำรับสมุดข่อย ลงทองล่องชาดกล่าวเอาไว้ถึงกรรมวิธีการสร้างที่พิสดารและอานุภาพอัศจรรย์อย่างยิ่ง ก่อนอื่นขอความเข้าใจเป็นเบื้องต้นก่อนว่า “ ยาจินดามณี ” หรือ “ วาสนา ” นี้ชื่อเดิมตามตำรับนั้นเรียกว่า “ ยาจินดามณี ” และหากสังเกตสักเล็กน้อยจะเห็นว่าเป็น “ ยา ” ซึ่งในตำราได้กล่าวไว้ว่า ประกอบด้วยสมุนไพรอันมีคุณค่าทาง “ ยา ” ในตัวเองอยู่หลายอย่างหลายชนิดประกอบกันเข้าด้วยกรรมวิธีซึ่งใช้กระแสจิต ปลุกเสกด้วยอาคม และมีการเคล้าคลุกการตามขั้นตอนตามพิธีการที่กำหนดจึงจะบังเกิดเป็น “ ยาจินดามณี ”
“ ยาจินดามณี ” เป็นยาที่ทรงคุณวิเศษในทางบำบัดรักษาโรคร้ายนานาชนิดตลอดจนโรคอันเกิดจาก “ เคราะห์กรรม ” บันดาลให้เคลื่อนคลายหายและทุเลาเบาบางลงไป แม้กระทั่งยามจะสิ้นลมก็ยังมีโอกาสสั่งเสียบอกเล่าได้ ด้วยคุณวิเศษดังกล่าวนี้เอง เมื่อผู้ใดมีอยู่ หรือได้กินก็จัดว่าเป็นผู้มีวาสนาเพราะเป็นของทำยากหายากจึงเรียกกันว่า “ ยาวาสนา ” ซึ่งเป็นคำยกย่องเรียกกันภายหลังตามกิตติคุณอันวิเศษของ “ ยาจินดามณี ”
“ ยาก็คือยา ” การสร้างของหลวงปู่บุญในเรื่อง “ ยาจินดามณี ” นี้ ท่านสร้างขึ้นด้วยเจตจำนงหรือมีความประสงค์จะสร้างให้เป็น “ ยา ” ข้อนี้เป็นเป้าหมายสำคัญหรือหลักแห่งการสร้างอันสำคัญยิ่ง ดังนั้นจึงพบได้ว่า “ ยาจินดามณี ” ส่วนใหญ่จะเป็นเม็ดกลม ๆ จากการปั้นเพื่อเป็น “ ยา ” สำหรับกิน แต่ก็มีอุปเท่ห์กล่าวไว้ว่าหากใช้ติดตัวก็เป็นเมตตามหานิยมหรืออมไว้ในปากก็เป็นเสน่ห์ในการพูดจา การปั้นเป็นเม็ดกลมเพื่อวัตถุประสงค์ในอุปเท่ห์หลังนี้ก็จัดเป็นของขลังคือ “ ลูกอม ” ได้เหมือนกัน
เครดิตข้อมูล : จาก www.watkbk.com (วัดกลางบางแก้ว) สาธุครับ...
