ในช่วงสายของวันนี้ หลังจากที่ทำอะไรต่อมิอะไรประจำวันเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว จิบกาแฟร้อนๆ พร้อมหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับอ่านสารพัดเรื่อง พร้อมนั่งฟังเสียงประชาสัมพันธ์ของชาวเสื้อแดงที่ชวนเชิญไปร่วมพลังกัน ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายอกสบายใจซักเท่าไรอย่างว่าแหละบ้านเมืองเราเปิดกว้างให้ประชาชนแล้ว แต่ละคนก็ย่อมใช้สิทธิ์ของตัวเอง “ว่าใครไม่ได้” ก็คิดอะไรเลยเถิดไปไกล จนนึกถึงเรื่องครั้งเก่าก่อนที่เคยพาคนโน้นคนนี้ไปกราบไหว้พระสงฆ์องค์เจ้า ทำให้นึกถึงพระป่าโดยเฉพาะ “พระอาจารย์มั่น ภูริทฺตโต” พระอาจารย์ใหญ่ของสายวิปัสสนากัมมัฏฐานหรือที่เราชอบเรียกกันสั้นๆ ว่า “พระป่า”  เมื่อท่านพระอาจารย์มั่น ได้มรณภาพในคืนวันที่ 10 พฤศจิกายน 2492 และได้ถวายเพลิงศพพระอาจารย์มั่น เมื่อวันที่ 31 มกราคม 2493 ณ วัดป่าสุทธาวาส จังหวัดสกลนคร ท่านพระธรรมเจดีย์ (จูม พนฺธุโล) วัดโพธิสมภรณ์ ได้มอบหมายให้ 108 พระอาจารย์กองทัพธรรมแยกย้ายกันออกเผยแพร่ธรรมตามหัวเมืองต่างๆ

                                ในกองทัพธรรมครั้งนั้น ได้มอบหมายให้ขึ้นสู่ภาคเหนือ ราวปี พ.ศ.2493-2494 ครั้นเมื่อมองเข้าไปในดินแดนภาคเหนือโดยเฉพาะที่เมืองเชียงใหม่เห็นจะมีก็ไม่กี่องค์ ล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก เป็นที่นับถือมาตราบเท่าทุกวันนี้ อาทิ พระอาจารย์แหวนหรือหลวงปู่แหวน สุจิณโณ วัดดอยแม่ปั๋ง, หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร วัดถ้ำผาปล่อง, หลวงปู่ครูบาคำปัน สุภทฺโท วัดสันโป่ง, ครูบาคำแสน คุณาลํกาโร วัดดอนมูล, หลวงปู่ทองบัว ตนฺติกโร ซึ่งในปัจจุบันเหลือเพียงหลวงปู่ทองบัว เท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ มีอายุรวม 88 ปีแล้ว ว่าแล้วก็เริ่มต้นค้นหาประวัติพระอาจารย์ทองบัว จากหลายๆ แห่งนำมาเรียบเรียงใหม่ หนังสือที่พลาดไม่ได้จริงๆ ถ้าจะหาเกร็ดหรือประวัติพระสายเหนือแล้วล่ะก็ ต้องอ่าน “เมืองพระ” ของอาจารย์คีโท ถั่วทอง