พระเนื้อชินเงินนั้น  องค์ประกอบที่สำคัญยิ่งอย่างหนึ่งที่ใช้ดูพระว่าแท้หรือไม่ก็คือผิวปรอท สีเซียวๆ พูดง่ายๆก็คือไม่สะท้อนแสงจนมีประกายเจิดจ้า แวบวับ เช่นพระที่เพิ่งเทออกมา ลองคิดดูง่ายๆอย่างนี้ก็ได้ ว่าเมื่อเราซื้อหม้ออลูมิเนียมมาสักใบ เราจะเห็นว่าหม้อนั้นจะขาววาววับ สะท้อนแสงเป็นประกาย  อย่างนี้ก็คือผิวโลหะที่เพิ่งเทออกมา จากนั้นเราเอาหม้อนั้นเหวี่ยงทิ้งไปที่สนามหน้าบ้าน  เมื่อผ่านกาลเวลามาระยะหนึ่งเราก็จะเห็นว่าหม้ออลูมิเนียมนั้นชักไม่แววาวเหมือนตอนแรกๆ ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ  ผิวของหม้อนั้น ตากลมฝน ตากแดด เปรอะเปื้อนฝุ่นดินทราย ความร้อนเย็นสลับกันเป็นเวลานาน สัมผัสกับอากาศรอบๆอย่างเต็มที่ ประกายที่เคยแวววาวนั้นก็ค่อยๆหมองลงๆ หลายปีผ่านไป เราก็อาจจำไม่ได้ว่านี่มันหม้ออลูมิเนียมลูกเก่าหรือนี่  พระเนื้อโลหะที่อยู่ในกรุก็เช่นกัน ผ่านกาลเวลาในกรุมาเป็นร้อยๆปี คราบผิวปรอทที่ขาววาววับ ทำไมจะไม่หมองลง แต่ถ้าคนดูความหมองนี้ไม่เป็น ก็ไม่กล้าจับ สมัยเมื่อ 15 ปีกว่าขึ้นไป พระเนื้อชินไม่เป็นที่นิยม เนื่องจากมีคนดูเนื้อชิน โดยเฉพาะ ชินเงินผิวปรอทนี้ไม่เป็น  พระขาวๆที่ว่านี้กรุ 08 ลพบุรีเอย กรุเขาพนมเพลิงเอย คนที่ไม่เป็นจะพากันถอยห่าง สำหรับกรุวัดราชบูรณะ อยุธยา ซึ่งมีพระจำนวนมาก ให้เช่ากันไม่แพง ก็กลัวๆกล้าๆ เสี่ยงเสียเงินหน่อย แต่ก็ไม่กระไรนัก มาถึงวันนี้ พระชินเงินผิวปรอท ดังกล่าวข้างต้น  หายไปหมด คงเป็นเพราะว่า มีคนดูเป็นกันมากขึ้น เช่าหาไปเก็บกันมากมาย แต่พระบางองค์ที่ขาวๆสมัยก่อนตอนออกจากกรุนั้น มาถึงสมัยนี้ ผ่านการสัมผัส การแขวนห้อยโดนไอเหงื่อไคลมาเป็น 10 ปี ผิวก็ดำคล้ำ  บางทีก็ดำดุจพระกรุเก่าไปเสียแล้ว  ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคราบปรอทประปรายให้เห็นบ้าง ถ้าดำจนหาคราบปรอทที่ว่านี้ไม่เจอ ก็จะเสี่ยงกับการเจอพระอุด ซ่อมเพราะผิวสีดำนั้นง่ายต่อการซ่อมมาก สังเกตุลำบาก นอกจาก ถ้าเนื้อบริเวณนั้นสีของคราบไม่เหมือนบริเวณอื่น หรือมีรอยเปียกผิดกับส่วนอื่น  ตอนนี้คนเป็นแล้วจึงชอบพระผิวปรอทขาวมาก