พระลบหรือพระรบ ถูกขุดพบที่บริเวณหนองสะเหน้า (หรือหนองจามเทวี) ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ใกล้กับวัดมหาวัน ปัจจุบันเป็นทุ่งนา แต่เดิมมีซากพระอารามปรักหักพังจมดินอยู่ ต่อมาได้มีการขุดพบพระรบเป็นจำนวนมากที่นี่ พระรบที่ขุดได้มี 3 พิมพ์ คือพิมพ์ใหญ่ พิมพ์กลางและพิมพ์เล็ก เนื้อหาของพระรบนั้น เป็นพระเนื้อดินเผาแต่แตกต่างจากพระเนื้อดินเผาที่ขุดพบในลำพูน เนื่องจากว่าเนื้อของพระรบนั้นจะมีเนื้อหยาบๆ ฝ่อๆ มวลของเนื้อไม่แน่น จะมีลักษณะเป็นเม็ดไข่ปลากลมๆ เล็กๆ และไม่พบแร่ในเนื้อพระรบเลย สีวรรณะของพระรบมีเพียงสีเดียวเหมือนกันหมดคือ เป็นวรรณะแดงเข้ม แบบสีเลือดหมูอมแดง

เรื่องของหนองสะเน่านี้มีเรื่องเล่ากันสืบต่อมาว่า ในสมัยที่พระนางจามเทวีได้เสด็จขึ้นมาครองเมืองหริภุญชัยนั้น มีขุนลัวะผู้หนึ่งนามว่า วิลังคราช เป็นใหญ่ในหมู่ลัวะทั้งหลาย มีถิ่นฐานอยู่ที่เขาใหญ่ ติดต่อกับดอยสุเทพ ขุนวิลังคราช ได้มีจิตปฏิพัทธ์ในพระนางจามเทวีแต่พระนางไม่เสน่หาด้วย ขุนวิลังคราชจึงโกรธยกกองทัพมาประชิดพระนคร ขุนวิลังคราชผู้นี้มีวิชาอาคมมาก ได้พุ่งหอกมาตกตรงบริเวณหนองสะเหน้า ทำให้เกิดดินยุบกลายเป็นหนองสะเหน้ามาจนทุกวันนี้ พระนางจามเทวีจึงได้ให้พระโอรสทั้งสองของพระองค์ยกทัพออกไปขับไล่ และได้ให้พระโอรสทรงพระเศวตคชาธาร คือภู่ก่ำงาเขียวไปออกศึก ด้วยฤทธิ์แห่งประกายงาของพระเศวต บรรดาลให้ไพร่พลข้าศึกหน้ามืดตามัว หวั่นไหวแตกทัพพ่ายสิ้น

พระเศวตคชาธาร ภู่ก่ำงาเขียว คือช้างเผือกงาดำ ซึ่งเป็นช้างคู่บารมีของพระนางจามเทวีเรื่องของภู่ก่ำงาเขียวนี้ยังมีหลักฐานจนถึงทุกวันนี้คือมีกู่หรือเจดีย์อยู่ คือกู่ช้าง ตามตำนานบอกไว้ว่าเป็นที่ฝังศพของพระยาช้างสาร ภู่ก่ำงาเขียว ซึ่งเป็นช้างคู่บุญบารมีของพระนางจามเทวี และเคยเป็นพาหนะทรงของพระเจ้ามหันตยศ และพระเจ้าอนันตยศ ออกศึกปราบขุนวิลังคะ พอข้าศึกเห็นปลายงาของภู่ก่ำงาเขียวมีรัศมีดังดวงไฟ ก็พากันแตกตื่นหลบหนีไปสิ้น เมื่อภู่ก่ำงาเขียวตายแล้ว กล่าวกันว่า ถ้าจะเอาศพพระยาช้างนี้ไปฝัง ถ้าฝังเอาหัวหรือปลายงาไปทางทิศใดแล้ว ผู้ที่อยู่ในทิศนั้นจะล้มตายได้ความลำบาก จึงจัดเอาสรีระร่างของช้างสารนี้นั่งลงให้ชูงาขึ้นไปในอากาศ แล้วก่ออิฐโบกปูนเป็นวงรอบตัวช้างขึ้นไป กู่ช้างนี้ตั้งอยู่ห่างจากศาลากลางจังหวัดไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 2 กิโลเมตร ชาวเมืองถือว่า~กู่ช้าง~